Kolekcja

prof. Tadeusz Mikulski (17.01.1909 r. - 26.08.1958 r.) parton Biblioteki
Urodził się w Chobotowie 17 stycznia 1909 r. W roku 1920 wraz z rodziną przeniósł się do Torunia. Jego pierwsze drukowane prace pojawiły się w roku 1925 (miał wtedy16 lat) w „Pochodni”, dodatku do toruńskiego „Głosu Robotnika”, która była adresowana do „polskiej młodzieży pracującej”. Publikował pod pseudonimem Jagmin lub kryptonimem T.M. Pisał na tematy historyczne, historycznoliterackie, obyczajowe, pisywał też wiersze. Już w gimnazjum zadomowił się w toruńskiej Książnicy im. M.Kopernika, gdzie w świat dawnej książki i literatury wprowadził go Zygmunt Mocarski, dyrektor Książnicy i późniejszy, długoletni przyjaciel.
Po maturze synów, w 1927 roku, rodzina Mikulskich przeniosła się do Warszawy, gdzie Tadeusz rozpoczął studia w Uniwersytecie Warszawskim, na Wydziale Filozoficznym w zakresie historii literatury polskiej. Jednocześnie dużo publikował w „Gazecie Warszawskiej”, „Myśli Narodowej” i w „Mestwinie”, powracając do tematów pomorskich.
Jesienią 1929 roku na trzeci i ostatni rok studiów przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński, gdzie w czerwcu 1930 roku uzyskał stopień magistra filozofii.
W roku 1932 rozpoczął pracę w Bibliotece Narodowej jako bibliotekarz naukowy w Dziale Starych Druków, a jesienią roku 1936, po uzyskania stopnia naukowego doktora, objął stanowisko starszego asystenta seminarium historii literatury polskiej na Uniwersytecie Warszawskim.
Korzystając z urlopu naukowego na Uniwersytecie T. Mikulski wraz z żoną Zofią wyjechał w 1937 r. na studia do Paryża, jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej. Do czasu wyjazdu do Francji opublikował wiele rozpraw, artykułów, recenzji, edycji tekstów literackich, uprawiał nadal prace w zakresie literatury staropolskiej. W Paryżu studiował polsko-francuskie związki w literaturze Oświecenia. Ostatecznie postanowił, że w badaniach pójdzie w stronę epoki stanisławowskiej: Karpińskiego, Kniaźnina, Bohomolca.
Do Polski wrócił latem 1939 roku, a we wrześniu jako dowódca plutonu, brał udział w obronie Warszawy. W maju 1940 roku T. Mikulski rozpoczął pracę w Bibliotece Narodowej (wówczas Państwowej) znowu w Dziale Starych Druków. Równocześnie w latach 1940-1944 prowadził tajne nauczanie na Uniwersytecie Warszawskim (proseminarium historii literatury polskiej z nauk pomocniczych dla I roku studiów polonistycznych). W miarę możliwości kontynuował prace naukowe nad problemami epoki polskiego Oświecenia.
5 października 1944 roku został wzięty do niewoli i skierowany do obozu jeńców Großborn, później Sandbostel i Lubece. Z niewoli powrócił do kraju 1 października 1945 roku i już 18 listopada przyjechał wraz z żoną do Wrocławia.
Zajęcia na Uniwersytecie Wrocławskim rozpoczął jako adiunkt Instytutu Historii Literatury Polskiej. W roku 1946 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1954 – profesora zwyczajnego. Kierował, aż do przedwczesnej śmierci w 1958 roku, najpierw Katedrą Historii Starszej Literatury Polskiej, później Zakładem Literatury Staropolskiej, a w latach 1952-1955 całą polonistyką literacką. Prace badawcze T. Mikulskiego szły w dwóch kierunkach: oświecenia i tematów regionalnych, śląskich.
Tadeusz Mikulski zmarł 26 sierpnia 1958 r.